Review MINI Cooper SE – juichend van plezier of verdriet?

De elektrische MINI Cooper SE is er eentje die je niet koopt met je verstand, maar met je hart. Toch wilde ik weten: is de emotie belangrijk genoeg waardoor je minder scherp op de specificaties hoeft te letten? De eerste meters waren in elk geval veelbelovend – dat typische MINI-gevoel, dat go-kartachtige, lijkt nog springlevend. Sterker nog, hij schreeuwde uit. Maar hoe houdt hij zich in het dagelijks verkeer, als de adrenaline plaatsmaakt voor woon-werkverkeer en laadpalen?

Het starten was even zoeken. Op de middenconsole is het een draaiknop die je een kwart slag moet omdraaien. JA, dit is geen alledaagse elektrische auto. De Cooper SE voelt direct vertrouwd zodra je wegrijdt. Via de speakers geen nep motorgeluid, maar afhankelijk van de rijmodi een passend (nep)geluid. Tot zelfs een Jochem Myer-stand, waarin hij als een soort Paniek Piet het uitgilt van een combinatie van paniek en plezier. De besturing is typisch MINI – scherp, zwaar genoeg om vertrouwen te geven en communicatief zonder nerveus te worden. In smalle straatjes voelt hij zich thuis; het korte formaat en de directe gasrespons maken filerijden haast leuk. Het idee van go-kartgevoel is jaren geleden geïntroduceerd bij de vorige generatie MINI Electric die het niet moest hebben van zijn actieradius. Daarom hebben ze de focus gelegd op zijn rij-gedrag, en met succes. De verkopen stegen daarna. De huidige generatie heeft een grotere accu én hetzelfde go-kartgevoel, een win-win.

Op provinciale wegen merk je dat MINI erin geslaagd is om het karakter te behouden. De vering is stevig, maar niet oncomfortabel. Hij nodigt uit om tempo te maken, ook al weet je dat de actieradius dat minder waardeert. De emotie wint het van je verstand. Op de snelweg wordt de MINI rustiger. De Cooper SE voelt stabiel en is dan getemd. Hij is de rust zelve, maar uiteraard geen zwevend tapijt. Bewust pak je een afslag eerder om extra lang van zijn bochtgedrag te genieten. Als een jonge puppy dat nooit energie te kort komt en die je maar blijft knuffelen. Zelfs een ‘sprintje’ naar de supermarkt wordt een feest.

Het regeneratief remmen kan sterker ingesteld worden wat goed bij de MINI past. Met één voet in beweging kun je je nog meer concentreren op het rempunt, de apex en het nemen van de bocht. Na een dag rijd je moeiteloos met één pedaal en wil je niet meer anders. 

De officiële cijfers zeggen me weinig; wat telt is wat hij doet op een grijze herfstdag, met 10 graden buiten, de billengrille en stuurverwarming aan in standje ‘Jochem Myjer’. Zuinig in de stad met veel sprint en regeneratiemomenten. Omdat in 1961, het introductiejaar van de MINI Cooper, de windtunnel nog minder belangrijk was, heeft de huidige MINI geen druppelvormige stroomlijn. Dat wil je ook niet. Je wilt zijn authentieke looks in een modern jasje.

Laden gaat vlot genoeg om nooit een probleem te zijn, zeker als je thuis of op kantoor kunt bijladen. Aan een snellader stond ik een keer langer te wachten dan verwacht – geen ramp, maar het herinnert je eraan dat dit geen auto is voor wie dagelijks lange afstanden door Nederland rijdt. Daarvoor zijn andere elektrische auto’s geschikter. De laadtijden zijn niet toonaangevend, maar de voorspelbaarheid maakt dat goed: wat hij belooft aan actieradius, kun je ook gewoon halen.

Stap in en je weet meteen dat je in een MINI zit. Het ronde scherm in het midden is een knipoog naar de klassieke snelheidsmeter, maar nu volledig digitaal. Het ziet er speels uit, maar werkt verrassend logisch. Het nieuwe MINI Operating System reageert snel en helder, al zijn sommige functies diep weggestopt in menu’s. Android Auto, wat op mijn Samsung telefoon zit, is nooit gemaakt voor ronde schermen. Daardoor zie je een vierkante lay-out in een rond scherm.

De materialen voelen meer dan degelijk aan – iets minder chroom, iets meer stof, en dat past eigenlijk prima bij deze elektrische variant. De zitpositie is laag en sportief, met goed zicht rondom. Achterin blijft het krap (net als in de kofferbak), maar dat is geen verrassing. Wil je een gemakkelijkere instap naar achteren of gewoonweg meer ruimte, kijk dan naar de elektrische Aceman of Countryman. Wat wel opvalt: hoe stil het interieur blijft bij lagere snelheden. 

Sfeer en beleving

De Cooper SE is geen auto die comfort boven alles stelt – hij leeft van feedback. Toch is het opmerkelijk hoe volwassen hij aanvoelt op langere ritten. De demping is goed gecontroleerd, drempels worden sportief maar niet hard genomen, en de stoelen bieden voldoende steun.

Afhankelijk van je stemming kun je een andere rijmodi selecteren met bijbehorende schermachtergrond, interieurkleuren en ook rijgeluiden via de speakers. Het is een feest, en veel afleiding, voor de inzittenden. Gelukkig zijn ook rustige rijmodi beschikbaar.

Na een week met de MINI Cooper SE blijf ik vooral hangen bij hoe vertrouwd hij aanvoelt. Dit is geen elektrische auto die probeert een MINI te zijn – dit is een MINI, maar dan met een elektrische aandrijflijn. Hij combineert zijn bekende scherpte en charme met het gemak van elektrisch rijden.

Voor wie vooral in de stad of regio rijdt, is dit een heerlijke daily driver: compact, pittig en oprecht leuk. Wie vaak lange afstanden maakt, zal sneller kijken naar iets met een groter accupakket, maar weet dat dat niet hoeft. Voor iedereen die rijden nog steeds als iets emotioneels ziet, is dit een kleine elektrische verrassing. De MINI Cooper SE bewijst dat elektrisch rijden ook gewoon leuk mag zijn.