Review Polestar 3, kortsluiting in het fossiele brein

Dit is het idee: neem een oudere automobilist die al zijn hele leven op benzine rijdt. Zet die in een top of the bill elektrische auto. Joop van der Pol bijvoorbeeld. Joop is 70 en was ooit autoredacteur bij de krant. Of hij z’n fossiel gestookte BMW uit 2017 een weekje wil ruilen tegen een Polestar 3? Lijkt Joop wel grappig. “Maar zeg, hoeveel PK is dat eigenlijk, 360 kW?”

Kaa-nónne ! Wat een enorme auto is dit, nu hij hier voor mijn neus staat. Hier, dat is het aflevercentrum in Beesd, waar PR-manager Willemijn me rond de Polestar 3 leidt. Snel uitgerekend is dat een ommetje van liefst veertien strekkende meter. Volgens het persbericht is deze bijna vijf meter lange auto gewoon een SUV, maar dan een die ‘het archetype herdefinieert voor het moderne tijdperk’.

Ach zo. In elk geval lijkt het gestrekte voertuig in de verte niet meer op de modellen die in mijn tijd de straten bevolkten. Ik schiet bijna in de lach als ik denk aan die eerste Renault Scénic, 30 jaar geleden. Wat was dat eivormige wagentje een ruimtewonder: slim en gezinsvriendelijk, en toch maar 4 meter en 16 centimeter lang. Het Renaultje bracht het tot Auto van het Jaar 1997 én verkooprecords. Moet je nu die Polestar zien. Hij is zowat een hele stellingkast langer, 40 cm breder en toch ‘maar’ bedoeld voor… vijf personen. Klaarblijkelijk laten we het anno 2025 met z’n allen graag wat breder hangen.

Maar och, net als toen aan het surprise-eitje van Renault, zal ik wel moeten wennen aan dit futuristische model. Want dat is het. Vóór op de motorkap - ehh, frunk - van de aswitte Polestar zit een soort spoiler, door Willemijn aangeduid als wing. En daar, die olijke flapoortjes op de flanken achter, da’s een ontwerpgrapje zeker? Nee hoor, eerder aerodynamisch functioneel.

Het interieur is geheel in lijn met de heersende mode in EV-land. Ruim, breed en teleurstellend leeg. Toegegeven, dat laatste is subjectief. U moet begrijpen: wij boomers waren vroeger thuis gewone, kleine jongetjes. We drukten onze neuzen tegen elk portierruitje en speurden gretig naar meters en knopjes. Hoe meer schakelaartjes, des te sneller en avontuurlijker de auto. ‘De Aston Martin van James Bond heeft er eentje voor een schietstoel, jon-guh!’    

Aan het stuur vinden we twee hendeltjes, hoera. Links een, goddank, gewoon voor ruitenwissers en richtingaanwijzers. En rechts een stangetje met de letters P R N D, dus voor- en achteruitrijden zou moeten lukken. Heel vroeger stak de hele versnellingspook vaak achter het stuur.           

Twijfel

Op het hele lege schap zijn twee beeldschermen gemonteerd. Een kleintje, formaat e-book, achter het stuurwiel, en een grote tablet, rechtopstaand in het midden. Daar zal het zo meteen dus allemaal mee moeten gebeuren. Ik besef opeens dat ik met het touchscreen van mijn iPad eigenlijk nooit vrede heb kunnen sluiten. En daar hoefde ik nog niet eens de A2 mee op. Slik...

Terwijl mijn gastvrouw geroutineerd de vele apps en hulpprogramma’s uitlegt, bekruipt  me toch de twijfel. Is dit eigenlijk allemaal wel zo’n goed idee… Ik las laatst ergens dat die crashtesters van de Euro NCAP ernstige bedenkingen hebben bij de opmars van touchscreens in auto’s. Zo meteen vertrek ik in een peperdure limo van 2.600 kilo, uitgerust met twee motoren die samen 360 kW op het asfalt brengen. In old-school jargon bijna 500 pk. En dat dan met een waanzinnig koppel van 840 Newtonmeter, te bedienen via gas, rem, een steeltje aan het stuur en mijn ongetwijfeld acuut verdwalende rechter wijsvinger. 

(Voor de niet-petrolheads: een Mercedes Brabus uit 2003 gold als supercar. Die haalde uit een achtcilinder 5.8 liter verbrandingsmotor een trekvermogen van máár 578 Nm.)

Nu begrijp ik waarom Polestar achteloos auto’s als de Porsche Cayenne en Audi Q8 als concurrenten noemt.

Maar kom, we hebben voor heter vuren gestaan. Die vierwielaandrijving en het hele scala aan veilige rij-, stuur- en remhulpen - slepen me er vast veilig doorheen. Met enigszins klamme handjes draai ik even later de snelweg op. Of liever: draait de Polestar, want zelden heb ik een grotere afstand gevoeld tot een auto. Het lijkt mijn eerste rijles wel, alleen dan zonder instructeur. Gelukkig is ’t op de A2 relatief rustig. En de stoel onder mij is geweldig. Courtesy by Volvo, dat zit wel goed.

Voorzichtig zoek ik op de tablet naar allerlei instellingen. Ping. Het kleine schermpje vraagt aandacht voor een berisping: ‘Het lijkt erop dat u de rijstrook gaat verlaten.’ Shoot, ja. Even later weer. Ping. Steeds wanneer mijn blik afdwaalt naar het grote middenscherm, stuur ik onwillekeurig een beetje naar rechts. Zie je nou wel! De waarschuwing zal me de hele week blijven stalken. Hinderlijk, omdat je nog volop moet of wil zoeken waar alle digitale features zich verbergen. Maar terecht. Ik weet zeker dat alle nieuwe bezitters van zo’n auto de eerste kilometers zwalkend over straat gaan. Niet veilig. 

Grondraket

Het comfort is fantastisch. Muisstil en lichtvoetig loodst de zware Polestar je door het verkeer. Luchtvering, stuurkarakter, rijbeleving, alles is naar wens instelbaar. De alertheid van het potente motorduo is fenomenaal, de acceleratie van 0 tot 100 km in 5 seconden bijna angstaanjagend. Nu is botsen bijna onmogelijk in deze auto, maar dat u het weet: persoonlijk zou ik uw zoon van 18 deze grondraket nooit alleen meegeven.

De realtime navigatie is punctueel en helder, de Google Assistent beantwoordt al je gesproken vragen. Het is een zij en ze heeft gevoel voor humor. Terwijl ik vrienden op de achterbank uitleg dat ze vraagt: Wat kan ik voor je doen? activeer ik per ongeluk al de spraakknop. Onze assistente antwoordt vrolijk: Dat wilde ik juist aan jou vragen. Fijn dat we op dezelfde lijn zitten! 

Gaandeweg verdwijnt de gevoelsmatige afstand. Of eigenlijk verpláátst zich die van ín de auto naar erbuiten. De verkeersdrukte om je heen zinkt weg in een zwijgende 3D-projectie, terwijl jij geniet naar de tot concertgebouw-niveau reikende Bowers & Wilkins muziekinstallatie. Een prijzige optie, overigens. Je zou denken dat je snel weg dut in al die weelde, maar op de een of andere manier houdt de uitgebreide klimaatbeheersing je bij de les, ook na honderden kilometers. Knap gedaan.

“Hier zou ik best aan kunnen wennen”, spint mijn vrouw vanuit de luxe zetel naast me. Ik eerlijk gezegd ook. De Polestar dempt signalen van buiten als een aangename, veilige cocon. Toch denk ik: beter van niet. De auto past nauwelijks op onze inrit, en al helemaal niet in ons budget. Maar snappen doe ik haar wel.

Op de dagen die volgen tuur ik naar de getallen die de slinkende voorraad in het lithium-ion accupakket van 111 kWh begeleiden. Telkens als het bereik bijvoorbeeld nog 160 km aangeeft, word ik wat onrustig. Dat heet laadstress, en het gaat over, zeggen ze.

De eerste keer dat ik een laadpaal opzoek, het laadpasje bedien en de kabel aansluit, vergis ik me. Ik hanteer de verkeerde volgorde van aansluiten, waardoor de auto uren later niet is bijgeladen. Ik leer dat het groene lampje op de paal blauw hoort te kleuren. Gehannes hoor, met die lange stroomkabel. Het dichtstbijzijnde exemplaar thuis staat aan een modderig evenemententerrein, met als gevolg steeds vuile broekspijpen. Dat de ingenieurs van al die dure EV’s daar geen cleane oplossing voor hebben.  

Als ik op de terugweg naar Beesd snel wil ‘aftanken’ bij een Fastned-station hangen daar al zeven auto’s aan het infuus. Ik sluit de Polestar aan als laatste. Fastned meldt meteen dat de stroomtoevoer beperkt is, en rekent voor dat het afvullen 55 minuten gaat duren.

Wát, een úúr?! En de accu is nota bene nog meer dan halfvol! Sorry, maar ik ervaar nu toch enige kortsluiting in mijn fossiele brein.

Joh, bij de pomp was ik al drie kwartier weg geweest!